Prolog cz.3

*Tekst wklejony... Word nie wychwytuje już żadnych błędów... Brat namęczył się z interpunkcją... Aga i Clara też już więcej błędów stylistycznych i interpunkcyjnych nie znalazły... Dziewczyny zapewniają, że jest dobrze... Że dam radę... Podołam postawionemu mi zadaniu... Wdech... i wydech... Myszka nakierowuje się na pomarańczowy przycisk z napisem "opublikuj"... Spokojnie... Pamiętaj... Wdech... i wydech... Rozpoczyna się odliczanie: 10... 9... 8... 7... 6... 5... 4... 3... 2... 1... Klik... Rozdział został wysłany... Teraz każdy go może przeczytać... Zostawić po sobie ślad w postaci komentarza... I teraz pozostaje czekać... Na opinie czytelników... Na ich zdanie... A co jeśli im się nie spodoba... Stwierdzą, że za mdłe, nudne jak flaki z olejem, nie takie opisy, zbyt nudna akcja... Najróżniejsze myśli dopadają młodego pisarza przed debiutem... A ja nie jestem wyjątkiem...*

        Siemaneczko wszystkim ^.^

Tak, tak moja szurnięta, psychopatyczna osóbka, w końcu opublikowała swój debiutancki rozdzialik. ^.^

Na wstępie przepraszam, że dopiero teraz. Tak wiem dziewczyny swoje prologi wstawiły już baaardzo daaawno teeemu  XP Właśnie dlatego chcę się zrekompensować dłuuuuugaaaaaśnyyyyym, do granic możliwości prologiem ^.^

Wiem, że należy mi się porządny "kopen w pupen" no, ale napisać 10  stron w Wordzie, czcionką 12 nie zajmuje mi kilku, godzin tylko kilka dni. Więc proszę was o litość ;)

Liczę, że będziecie zadowoleni i nie będzie wam przeszkadzać mój niewyrobiony jeszcze styl pisania :P

Jeśli mowa o mój styl to... Hmm. Będziecie musieli się przyzwyczaić, bo na ewentualną zmianę raczej nie liczcie. :P Ja po prostu kocham w opkach owijać postacie "mgłą tajemnicy" ;P

Z myślą o Aście jest dużo trupów. :D Na razie jest takie wymienienie tylko. Ale nie martwić się dokładniejsze opisy będą wplecione w przyszłe rozdziały. ^.^

Moim osobistym zdaniem końcówka średnio wyszła. No ale nie miałam pojęcia jak to ogarnąć x.x

Jeszcze jedno. Jeśli znajdziecie jakieś literówki, czy braki przecinków to najmocniej przepraszam, ale i tak wiele błędów zostało już wychwyconych przez Worda, dziewczyny i mojego brata. O.O

Nie przedłużając więcej zapraszam do przeczytania moich wypocin ^.^

---------------------------

        Powoli wlokłam się ciemnym korytarzem rozświetlanym przez stare jarzeniówki. Światło rzucało migoczące blaski i cienie na szarych ścianach. Po drodze mijałam osoby, z którymi musiałam spędzić ostatni rok. Żadne "cześć", żadne "siema" nie padło ani z mojej, ani w moją stronę. Byłam tu po prostu typem samotnika. Nikt się ze mną nie zadawał, bo od każdej osoby odgradzałam się murem obojętności, oschłości i mroku. A jak trzeba było, to umiałam pokazać pazurki. Szczerze zaskoczyłoby mnie, gdyby ktoś znał moje imię. To nie tak, że ja nie lubię towarzystwa, tylko trzymam się zasady "lepszy brak towarzystwa niż złe towarzystwo". Które teraz znikły i delikatnie mówiąc - olały. Szkoda tylko, że nie pomyślałam o tym zanim spotkałam dziewczyny z kapeli. Przysporzyłabym sobie tym mniej problemów. Mimo to cieszę się, że teraz przynajmniej mogę zacząć życie z nowym, prawie czystym kontem...

        Przy takich rozmyślaniach dotarłam do recepcji. Ku mojej wielkiej radości stwierdziłam, że wysoki, dobrze zbudowany brunet o niebieskich oczach był nikim innych jak tak długo wyczekiwaną prze ze mnie osobą.

- Bartuś!!! - wydarłam się ile tylko starczyło mi pary w płucach. Nie mam wątpliwości. Nawet przy tak dużej placówce jak ta, mój krzyk było słychać w całym budynku. Rzuciłam walizki oraz torebkę i pobiegłam do bruneta. Dosłownie po sekundzie Bartek biegł w moją stronę. Rzuciłam swoje ręce na jego kark, kładąc brodę na jego prawym ramieniu. On trzymając mnie za talię wzniósł w powietrze, wykonując kilka obrotów wokół własnej osi. Kiedy mnie opuścił, przytuliłam się do jego umięśnionej klatki piersiowej.

- Amelka. Moja mała Meluś! - usłyszałam w uszach cichy kojący głos, a jego silne ramiona mocno mnie do niego przytulały. Chłopak oparł swój podbródek o moje białe włosy.

Ja, dziewczyna mierząca zaledwie 165 i on, przy wzroście 184, staliśmy wtuleni do siebie niczym córeczka w ojca... Dzisiaj nic, a nic nie mogło zepsuć tego pięknego dnia...

        Nic co piękne nie trwa wiecznie. Już kilku minutach przytulania się na środku korytarza, błogi stan został nam przerwany. Winowajcą tego była kobitka na recepcji, która przypomniała o złożeniu podpisów na dokumentach i *bla bla bla, mało mnie to jara* dokończyłam już w myślach jej wypowiedź i szybko złożyłam te parafki w wyznaczonych miejscach. Bartek rozmawiał o czymś z kobietą na recepcji. W tym czasie moja uwaga skierowała się do jedynego samochodu na parkingu - czarnego BMW. Byłam przekonana, że coś mignęło mi na tylnim siedzeniu. Przyglądałam się dalej, ale to nie przynosiło pożądanego efektu. Z zamyślenia wyrwała ręka. Ręka? Tiaa... Ktoś wymachiwał nią przed moją twarzą. A mówiąc „ktoś” mam na myśli niebieskookiego chłopaka, który stał teraz przede mną z moimi walizkami. Założyłam szarą torbę na ramię i udaliśmy się razem do wyjścia.

        Po mojej głowie krzątały się tabuny myśli. Z uśmiechem na ustach opuszczałam to miejsce i liczę, że nigdy więcej tu nie wrócę. Jakiś rok temu nie przypuszczałabym, że to miejsce tak bardzo wpłynie na moją osobę...

- No, Melka nie mów, że będziesz tęsknić? - Bartek załadowywał do bagażnika moje torby.

- C-co? A nie!!! Nigdy w życiu! Tylko... po prostu się zamyśliłam - powiedziałam spoglądając na chłopaka moimi błękitnymi oczyma.

- To się cieszę - przerwał i zamknął bagażnik. - Bo mam dla ciebie niespodziankę.

- Kocham niespodzianki. Co to jest?

- Otwórz samochód to się przekonasz - mówił to z ogromnym bananem na ustach. Był to znak, że niespodzianka to nie będzie zwykły bilet na horror czy nowa bluzka, ale coś naprawdę wspaniałego. Bez dalszej zwłoki otworzyłam tylne drzwi i ujrzałam na siedzeniu małego słodkiego yorka.

- Jak ci się podoba Yorkshire Terrier?

- Supcio. Jesteś wielki - mówiąc to obdarzyłam chłopaka buziakiem w policzek.

- Jeśli tak to jedziemy do zoologicznego po jakieś żarcie, legowisko, obrożę, smycz, szczotki i inne duperele. A no i imię wymyśl...

- Elektra, mała śliczna Elektra - powiedziałam bez jakiegokolwiek zastanowienia, trzymając sunię na tle błękitnego nieba. Od zawsze marzył mi się mały piesek. Nie taki tam szczeniaczek, który po roku zrobi się dużym psem tylko taki, którego zawszę będę mogła nosić na rękach czy wozić w koszyku rowerowym. W dodatku Yorka pójdzie jakoś przemycić do akademika, a z cocker spanielem Bartka już łatwo by nie poszło. W każdym razie znowu odpłynęłam w krainę marzeń i kiedy wróciłam na ziemię, Bartek właśnie zaparkował samochód na parkingu. Elektrę usadowiłam w torbie na moim pasiastym sweterku i ruszyłam z moim szoferem do sklepu. W zoologicznym zakupiłam wszystkie niezbędne rzeczy dla psa. Dodatkowo na ladzie zauważyłam śliczne gumki dla psów i nie mogłam się oprzeć by kupić choć kilka z nich. Teraz została jeszcze najważniejsza sprawa, a mianowicie medalion z imieniem i numerek komórki. Sprzedawca zapisał informacje i numer seryjny wybranego przeze mnie medalionu i oznajmił mi, że będzie gotowy na następny dzień z samego rana. Podziękowaliśmy i udaliśmy się do wyjścia.

- Niech zgadnę. Teraz idziesz do fryzjera się farbnąć, prawda?

- Oczywiście! Co powiesz na... - Spojrzałam się na przepiękny odcień oczu Bartka i zrobiłam banana na ustach - Na niebieski?

- Końcówki, całe, pasemka, czy całe z wyjątkiem naturalnych końcówek?

- Całe, calusieńkie! - Powiedziałam z jeszcze większym bananem na ustach i nieobecnym wzrokiem - Co sądzisz?

- Czekaj. Czy ten wzrok przypadkiem nie mówi coś w stylu: "Nieważne, co mi teraz powiesz, ja i tak farbnę się na niebiesko!"

- Tak marynarzu! Kierunek fryzjer!

- Aj jaj kapitanie! - Bartek posłusznie stanął na baczność i zasalutował. Oboje wybuchnęliśmy niepohamowanym śmiechem i w doskonałych nastrojach doszliśmy do celu.

        Tak się złożyło, że w salonie pracuje moja przyjaciółka, dzięki czemu usiadłam na fotelu fryzjerskim bez czekania w kolejce. Cały zabieg trwał jakieś 2 godziny, które Bartek spędził z kumplem w sali gier naprzeciwko. Po zapłaceniu udałam się jeszcze do optyka, gdzie kupiłam sobie okulary przeciwsłoneczne oraz szare szkła kontaktowe. Kiedy wróciłam do chłopaków, akurat kończyli wyścig, więc mogliśmy udać się do kawiarenki na obiad. W czasie gdy Bartek zamawiał jedzenie, ja z Kubą usiedliśmy na tarasie pod białym parasolem z logiem Tyskie. Znaliśmy się dość dobrze, bo nieraz wpadał do nas na jakieś imprezy czy na wieczorki kinowe. Kuba był dla mnie również sporym oparciem, gdy stoczyłam się na samo dno. To również jemu zawdzięczam to, że jestem tutaj i z wami rozmawiam. Wesoły ponad granice możliwości, otwarty, pomocny, szczery do bólu... To takie podstawowe słowa używane do opisu jego charakteru.
        Bartek dołączył do nas, niosąc trzy Cole, szklanki i butelkę wody mineralnej. Woda została kupiona na moją prośbę dla spragnionej suczki. Chłopacy pili już swoje porcje napoju, a ja nalewałam do miseczki wodę i postawiłam ją koło pupila. Spoglądając na Yorka, zastanawiałam się jak moje współlokatorki zareagują na wiadomość o psie w mieszkaniu. W głowie miałam już gotowy plan jak wprowadzić pupila na teren akademiku i sposób w jaki będę go wyprowadzać na spacery. Ale co mam zrobić w pokoju? Przecież osobom z którymi będę dzielić ten pokój może się nie spodobać obecność zwierzaka, co mogłoby skończyć się wizytą u dyrekcji. Najlepiej by było, gdybym od razu powiedziała współlokatorkom o Yorku. I dalej trzeba liczyć na ich wyrozumiałość i akceptację. Bo nie mam zamiaru cały dzień trzymać psa pod łóżkiem czy w szufladzie.

        Odgłos strajkującego żołądka wyrwał mnie - z kolejnego zresztą dzisiaj - zamyślenia. Gdy spojrzałam na stół, kelnerka właśnie kładła nam na stolik pizzę z kurczakiem. Patrząc na rozmiar, pomyślałam, że Bartek zamówił rozmiar gigant. Moje przypuszczenia się sprawdziły. Tak jak to robiliśmy za starych czasów, chłopacy dostali po trzy kawałki, a mnie przypadły dwa pozostałe. Z tą różnicą, że zawsze zamawialiśmy dużej lub średniej wielkości pizzę, a nie gigant. Nie wiem jak chłopacy, ale ja najadłam się już po pierwszym kawałku. Kiedy znowu mój mózg chciał odpłynąć w krainę marzeń, usłyszałam ciche szczeknięcie i odwracając się w stronę pupila widziałam jak przebierał słodko łapkami, merdał ogonkiem i oblizywała mordkę. Nie myśląc długo odkroiłam podłużny kawałek ciasta i przyłożyłam do mordki Elektry. Mała bez namysłu zabrała się za konsumpcję. Zjadła cały kawałek, który jej dałam i oblizując pyszczek z ciasta, prosiła się o więcej. Odkroiłam kolejny, tym razem mniejszy kawałek dla pupila. Sama dokończyłam resztę swojej porcji i przyglądałam się chłopakom. Była to naprawdę komiczna scena. Zarówno Kuba jak i Bartek huśtali się na krzesłach trzymając się za brzuchy. Wpadłam na pewien pomysł. Zapakowałam psią miseczkę do torby, którą postawiłam na krześle. Sunia sama wskoczyła do swojego transportu. Wyciągnęłam komórkę i zrobiłam kilka zdjęć. Obojgu "modelom" nie za bardzo spodobał się mój pomysł i próbowali mnie złapać. Ja na szczęście byłam szybsza i uciekłam łapiąc w pośpiechu torbę. Uciekałam tak, by chłopcy byli jak najdalej mnie, a jednocześnie, żeby wiedzieli gdzie biegnę. W końcu doszłam do kina i poprosiłam o trzy bilety na "Paranolmal Activity". Kupiłam też 3 pary okularów 3D potrzebnych do filmu. Chłopcy biegli w moją stronę, a ja udałam się do wejścia do sali kinowe. Podałam stojącemu tam kolesiowi jeden bilet i już za bramką, oczekiwałam dojścia chłopaków. Kiedy w końcu dobiegli do mnie, a ja zobaczyłam ich z bliska, wybuchnęłam niepohamowanym śmiechem. Byli cali czerwoni od biegania i możliwe, że także ze zdenerwowania, a dodatkowo zjedzony przed chwilą obiad nie służył im najlepiej.

- Mała wracaj!

- Nie - pokazałam im mój różowiutki język.

- Kasuj to zdjęcie! - tym razem odezwał się Kuba

- Zbyt zajebista pamiątka! Nieee!!! - szyderczy uśmieszek zawitał na mojej twarzy. - No i co mi teraz zrobicie?

- Liczę do trzech i jesteś z powrotem tutaj!

- Nieee, boo "Mała" idziee doo kiinaaaa! - nie ma to jak głos kilku letniego dziecka.

- Na co?

- Tajemnica!

- Ty mała...

- Dokończ! To nie dostaniesz tych biletów, które dla was kupiłam i nie będziesz wiedział na co idę - moi "modele" spojrzeli po sobie i powiedzieli wspólnie.

- Przepraszamy - robiąc przy tym mieszankę miny zbitego, niewinnego psa + mordki szczeniaka + miny kota ze Shreka. Podałam bilet kasjerowi i krzycząc jeszcze - Kupcie popcorn i żelki! -sprintem udałam się na salę kinową i zajęłam miejsce. W oczekiwaniu na nich opublikowałam to przepiękne zdjęcia z "modelami" na moim prywatnym blogu-pamiętniku do którego tylko ja miałam dostęp. Kiedy zdjęcie zostało opublikowane, zaczęłam grać w Pou. Właśnie pobijałam rekord w grze kiedy ktoś z zabrał mi telefon. Był to oczywiście Bartek, bo któż by inny.

- Bartek! Oddawaj! Nie masz prawa grzebać mi w telefonie! Jak możesz chcieć usunąć tak wystrzałowe zdjęcia?!

- A mogę i to dość łatwo. Spójrz. Wybieram zdjęcia. Wciskam menu. Ładnie to tak kopać swojego Bartusia! Wybieram usuń.  Ej nie drap! Pojawia się okienko z pytaniem czy na pewno chcę usunąć to zdjęcie. Przestaniesz się tak wiercić!?  Wciskam tak. Wyskakuje napis "Usuwanie". A teraz powiadomienie, że zdjęcia zostały usunięte. O, przestałaś mnie atakować. Nice!

        W sali kinowej było ciemnawo, bo puszczano już reklamy. Ale nikt nie spoglądał na nie, tylko na spektakl, jaki się odbywał między mną a Bartem. Ja usiadłam na swoim miejscu i zakładając teatralnie ręce na piersi udawałam naburmuszoną. Ludzie z widowni z początku chichotali, a kiedy w końcu Bartek - w mniemaniu swoim i tłumu - wygrał, cała sala kinowa na dobre płakała ze śmiechu. Zapytacie, po co bezsensownie walczyłam o te zdjęcia. Otóż jakbym się poddała, a to raczej nie mój styl, mogliby podejrzewać, że guzik mnie te zdjęcia obchodzi. I zaczęli by szukać jakieś kopii zapasowej tak długo, aż wszystko przeszukają, włącznie z stronami internetowymi na jakie wchodzę. A tak odzyskam telefon i Bartuś postara mnie jakoś udobruchać np. nowym ciuszkiem lub coś za mnie zrobi lub w czymś pomoże. Tak jak zapowiadałam, chłopak prawił mi pełno komplementów i kiedy moje kąciki nie wytrzymały od potoku słodkości, zapytał:

- To jaką dostanę pokutę? - *Ach te jego maślane oczka* myślę i dyktuję warunki:

- Dzisiaj robimy wieczorek filmowy, który ty przygotowujesz, a by księżniczka nie musiała się wysilać. Dodatkowo jutro zrobisz śniadanie, zawieziesz mnie na uniwerek, na ten apel czy jakieś tam zebranie organizacyjnie, a torby zaniesiesz mi pod sam pokój. Zgoda?

- Zgoda.

Przygarnął mnie ramieniem i dopiero w tej pozycji zauważyłam Kubę, siedzącego koło Barta i patrzącego na mnie z wieeelkim bananem na ustach.

Tak całą trójką w doskonałych humorach zajęliśmy się oglądaniem filmu pojadając żarełko i pijąc colę z kostkami lodu. Film nie był - na pewno dla mnie - straszny, bo widziałam w ciągu swojego życia już nie jeden horror. Dlatego filmy tego typu nie wywołują we mnie strachu, a raczej rozbawienie zwłaszcza piskami i strachem wymalowanym na twarzach oglądających. 

       Film się skończył i na zegarach wybijała godzina 16. Udaliśmy się jeszcze do pobliskiego parku, gdzie kupiliśmy lody. Kuba wziął dwie gałki czekoladowych i jedną śmietankową, Bartek smerfowe, czyli o smaku gumy balonowej, waniliowe oraz pistacjowe, a ja poprosiłam o miętowe, malinowe i mango. Oczywiście dla mojego pupila też zakupiłam lody, a dokładnie psie lody. Cóż, nie będę ukrywać, że po słowach sprzedawcy, który zapewniał, o możliwości jedzenia przez człowieka psich lub kocich lodów, liznęłam loda. Wiecie, nie wiem czym one się różniły od zwyczajnych z wyjątkiem posmaku kurczaka. W każdym razie rozmawiając zdecydowaliśmy się obejrzeć drugą część "Paranolmal Activity". Całą drogę do domu chłopcy gadali o programie "Warsaw shore". Przysłuchując się rozmowie, bo sama telewizji prawie wcale nie oglądam, po głowie łaziły mi myśli typu *Serio? Was ten program tak kręci? Boże! Z kim ja się zadaję!*. Na moje szczęście szybko dojechaliśmy do domu Kuby, co zakończyło ten temat rozmów. Stałam na czerwonej kostce brukowej i podziwiałam piękny parterowiec i to, jak współgrał z otaczającą go przyrodą. W ogrodzie, wzdłuż muru, prócz - pięknego zresztą - ogrodzenia u frontu, rozciągała się ściana tui. W narożnikach działki rosły piękne krzaki róż. Przed głównym wejściem była fontanna ozdobiona po brzegach granitowym, metrowym murkiem. Dom był zbudowany na podwyższeniu przykrytym ziemnymi schodami, na których rosły okrągłe krzaki. Przed osuwaniem się ziemi chroniły murki ze sklejonych cementem kamieni.
        Chłopcy zabrali moje bagaże i razem udaliśmy się w stronę wejścia. U progu od razu powitały mnie, przewracając na ziemię, dwa duże psy. Jeden to pies rasy cocker spaniel, o czarnej sierści. Ma na imię Dolar i jest pupilkiem Barta. Natomiast drugim stworzeniem okazała się suczka o imieniu Kora. Była owczarkiem niemieckim, a opiekę nad nią sprawował Kuba. Kiedy zakończyłam przywitanie z pupilami, Kuba pomógł mi wstać i zaproponował, że oprowadzi mnie po domu. Oczywiście zgodziłam się. Wszystkie pomieszczenia były kolorowe i bardzo przytulne. W domu były 3 łazienki, 2 sypialnie, pokój gościnny, 3 garderoby, 2 gabinety rodziców, kuchnio-jadalnia, obszerny salon, garaż z warsztatem i wielka sala muzyczna na poddaszu. Ostanie miejsce najbardziej przypadło mi do gustu, dlatego że stała tam moja perkusja. Podbiegłam do niej i dosłownie się do niej przytuliłam uderzając głową o talerze. Po chwili dołączył do naszej dwójki Bartek i tak jak Kuba śmiał się wniebogłosy. Zgromiłam obydwóch wzrokiem i kiedy się po części uspokoili, wyjęłam pałeczki i uderzałam najpierw pojedynczo o wszystkie bębny i talerze. Potem coraz bardziej przyspieszałam tempo. Pojedyncze odgłosy przeobrażały się w melodię. Grałam, czerpiąc przyjemność z każdego uderzenia, każdego dźwięku. Wtedy nie obchodziło mnie, co się dzieje wokół. Liczyłam się tylko ja i instrument oraz melodia powstała z naszego duetu.
        Nawet nie zauważyłam, że kiedy skończyłam utwór, poczułam jak jakiś "ktosiek" obraca mnie, siedzącą w fotelu na kółkach. Do moich uszu doszły oklaski i gwizdy. Otworzyłam oczy i ujrzałam - kto się tego nie spodziewał - Bartka i Kubę.

- Nie sądziłem, że po tak długiej przerwie będziesz nadal tak wyśmienicie grała. Szacun.

- Oj Kubuś, Kubuś. Jak możesz we mnie nie wierzyć?

- To nie tak! Doskonale wiedziałem, że dasz sobie radę. Tylko jeszcze chyba nikomu nie udało się po tak długim okresie czasu bezbłędnie zagrać melodię.

- Widzisz zawsze powtarzałem, że Meli jest wyjątkowa - dołączył się Bartek.

- I cały czas nas czymś zaskakuje - Na odpowiedz Kubuśka uśmiechnęłam się serdecznie.

Chłopcy wyszli z sali muzycznej, a ja wróciłam do delektowania się tym błogim stanem.

        Na dworze było już dość ciemno, dlatego zeszłam na dół i udałam się do pokoju gościnnego w którym leżały moje rzeczy. Wyjęłam piżamę, szczoteczkę do zębów, kosmetyki i szczotkę do włosów. Zapakowałam do torby i udałam się do łazienki. Umyta i przebrana odłożyłam wszystko do torby i wyjęłam strój na kolejny dzień oraz moją kosmetyczkę.

        Kiedy weszłam do salonu, Bartek niósł tacę z przekąskami, a Kuba właśnie wkładał płytę do odtwarzacza.

- Chyba nie chcieliście zacząć beze mnie?

- No, jesteś w końcu, Melii. Już się martwiliśmy o Ciebie.

- Nie ma co się o mnie martwić. Poradzę sobie. W końcu nauka sztuk walki po coś jest - odpowiedziałam z uśmiechem, ale zaraz przybrałam wrogą minę i założyłam ręce na piersi. - Nie odpowiedziałeś mi na pytanie. Czy chcieliście zacząć beze mnie? - usiadłam wygodnie na brzegu sofy i chwyciłam miskę popcornu.

- Oczywiście, że nie. Kto by nas ochronił przed zjawiskami paranormalnymi? – odpowiedział Kuba, włączając głośniki za nami.

- To ma sens. W końcu to samo robią rycerze w lśniących zbrojach. Chronią piękne niewiasty przed potworami spod łóżka - odparłam ukazując moje bielutkie ząbki w wrednym uśmieszku. *Jak ja uwielbiam im dogryzać* pomyślałam biorąc łyka coli - A tak poza tym - która godzina?

- Za kwadrans dziesiąta. - odparł Bartek. *No to długo sobie dzisiaj pograłam* odezwał się głosik w mojej głowie.

Już bez zbędnych słów Kuba z pilotem w ręku usiadł koło Bartka. Założyliśmy okulary 3D i zastał odpalony film.

        Przy jednej ze scen, kiedy to kobieta siedzi w kuchni i w jednym momencie z ogromnym trzaskiem otwierają się wszystkie szafki, chłopacy podskoczyli i zapiszczeli. Spojrzałam na ich miny i myślałam, że umrę ze śmiechu. Ja oglądając wszystkie horrory siedzę spokojnie, serce ma normalny puls, ciśnienie nie spada, ani nie wzrasta, a oni takie coś przy dziewczynie odpierdalają delikatnie mówiąc. Wróciłam do oglądania filmu. Był ciekawy tak jak poprzednia część i równie mnie nie straszył. Moje niebieskie ślepia zaczęły przykrywać się coraz bardziej ciążącymi mi powiekami. Oparłam głowę na ramieniu Barta i urwał mi się film.

        Otworzyłam powoli jedno oko, ale blask słońca spowodował, że powieka szybko opadła. Dopiero po chwili  udało mi się spojrzeć na świat trzeźwo. Leżałam w szarych spodenkach i luźnym, blado różowym T-shirt na klatce piersiowej Bartka. Wstałam i spojrzałam na zegar na ścianie. Wskazywała godzinę 10:30. Przymknęłam z powrotem oczy i układałam się do spania, kiedy przypomniałam sobie o apelu który miał być punktualnie o 11.

- Bartek wstawaj leniu!!! - mówiąc to szarpałam chłopaka za ramię.

- Jeszcze pięć minut - powiedział i odwrócił się do mnie tyłem.

- Masz mnie zawieść do akademika, bo inaczej spóźnię się na apel!!!

- Minutka.

- Chciałam tego nie robić, ale taki upór trzeba zwalczać radykalnymi środkami. - mówiąc to, oparłam się wygodnie o łóżko i szybkim zrywem nóg zrzuciłam śpiocha z łóżka. Bartek wyraźnie już obudzony masował obolałe ramię. Ja, by uniknąć odwetu, z prędkością światła wstałam i pobiegłam do łazienki. Złapałam jeszcze moją wyprasowaną wcześniej granatową sukienkę bez ramiążek i torbę z masą drobiazgów. Po piętnastu minutach odświeżona i ubrana zeszłam na dół na śniadanie. Spojrzałam jeszcze szybko w lustro. Stała tam dziewczyna o niebieskich włosach z grzywką i bladą cerą, którą nie zdążyłam zakamuflować pod warstwą fluidu, pudru i różu. Stalowe oczy natomiast obrysowane czarnym eyelinerem, a rzęsy przejechane tuszem tego samego koloru. Śniadanie składało się z tostów z serem i szynką oraz soku jabłkowego, który jest podobno lepszy na pobudkę niż kawa. A ja mam w zanadrzu coś o wiele bardziej skutecznego niż kawa czy jabłko. Jest to słowo: zaspałaś. Słowo to dodaje lepszych skrzydeł niż red-bull, daje lepszego kopniaka niż jakby trafił cię piorun, a biegasz po nim szybciej niż jakby goniło Cię stado wygłodniałych bestii. Wiem to, bo nie raz poczułam działanie tego "magicznego" słowa.

        Punkt 11 byłam na parkingu. Z notesem w ręku udałam się parkową aleją do Uniwersytetu, gdzie właśnie rozpoczynał się apel. Nie spiesząc się, spacerowałam po asfaltowym podłożu. Wsłuchiwałam się w odgłosy przyrody. W szelest liści, spowodowany podmuchem wiatru. W śpiew ptaków szybujących nad moją głową. Spacerując pod wielkim baldachimem z liści, czuć było odżywczy wiaterek. Tutaj temperatura była znacznie niższa niż w skąpanym w słońcu parkingu. Po obydwóch stronach drogi były poustawiane ławeczki. Nikt na nich nie siedział, bo wszyscy wysłuchiwali się w głos dyrektora tej placówki. Kiedy wyszłam z parku i stanęłam na kostce brukowej wyłożonej przed budynkiem, uderzyła we mnie fala gorąca. Szybko doszłam do drzwi frontowych. Bez namysłu skierowałam się do sali w której trwało zebranie

Kiedy weszłam do auli, jakiś stary mężczyzna o sporej ilości tkanki tłuszczowej oddawał głos młodemu blondynowi. Jedyne co zapamiętałam z jego gadania to "bla bla, jestem głównym gospodarzem... bla bla bla... klucze do pokoi... bla bla bla... pokój gospodarzy". Reszta mnie nie interesowała, bo w Internecie wszystko inne było już omówione. Nie lubiłam siedzieć jak sardynka w puszce, dlatego udałam się w stronę wyjścia. Niestety, u progu drzwi zatrzymała mnie jakaś nauczycielka. Nie miałam najmniejszej ochoty się tam dusić, dlatego wykręciłam się bólem brzucha. Nie powiem, ale przy mojej bladej cerze, każdy się na to nabierał, a dzisiaj w dodatku w pośpiechu nie nałożyłam fluidu czy różu. Kobieta kiwnęła głową i udałam się do łazienki. Tu poprawiłam trochę wygląd, a następnie udałam się pod pokój gospodarza i czekałam na klucz do mieszkania. Nudząc się otworzyłam notatnik oraz wyjęłam ołówek. Na kartce papieru powstawały kolejne linie, kreski, fale, kółka... Po jakimś kwadransie rysunek był skończony. Zamknęłam notatnik i usłyszałam czyjeś kroki. Powstałam z ziemi i wygładziłam strój. Okazało się, że to apel się zakończył i wszyscy pierwszoklasiści ruszyli za blondynem po klucze do mieszkań. Jako, że mi się nie specjalnie spieszyło kilka osób weszło przede mną do pokoju gospodarczego. Stałam. Ktoś, gdzieś, kiedyś, się zaśmiał, ale ja wszystko ignorowałam zatopiona we własnych myślach. Dopiero pytanie o nazwisko wyrwało mnie z rozmyślań.

- Samaras. Amelia Samaras.

- Pokój 203, trzecie piętro...

- Dziękuje - odparłam i tyle mnie było widać w pomieszczeniu gospodarza.

     Ulotniłam się z uniwerku i udałam się do akademika. Zamiast wybrać drogę wybieraną przez wszystkich studentów prosto do akademika ja wybrałam się tą samą drogą co wcześniej i doszłam do parkingu. W samochodzie siedział Kuba i pisał z kimś SMS-y. Podeszłam do niego. Na mój widok przerwał i poprzedzając moje pytanie odpowiedział, że Bartek poszedł do jakiegoś sklepu i zaraz się zjawi.

- To poczekam na niego, obiecał mi zanieść torby pod pokój - mówiąc to wsiadłam na tylnie siedzenie i zaczęłam głaskać sunię.

- Gdzie masz pokój? - zapytał się patrząc na mnie w lusterku.

- Pokój 203, trzecie piętro - odpowiedziałam naśladując głos blondwłosego gospodarza.

- Ha ha. Jesteś świetna w naśladowaniu głosów. A i już współczuję Bartowi - Kuba starał się mówić normalnie, ale śmiech mu na to nie pozwalał.

- Niby czemu?

- Akademik nie ma windy. Więc będzie musiał tachać twoje bagaże po schodach na trzecie piętro - teraz i ja śmiałam się do rozpuku.

- No to ślicznie go wkręciłam – powiedziałam, kiedy zaczęłam się opanowywać.

- No właśnie. Nie powiedziałaś mi za co Bart musi tak odpokutować.

- Wczoraj w pizzerii zrobiłam wam zajebiste zdjęcie jak to odchyleni na krzesłach masujecie się po brzuchach. Domyślasz się, że Bartuś mi je usunął i za ten czyn musi teraz zapłacić.

- Ha ha. Dobrze, że to on je usunął, a nie ja. Miałbym z tobą przerąbane.

- I tak masz! - pokazałam chłopakowi mój jęzorem.

- Co prawda, to prawda - *Kuba to potrafi rozbawić. Teraz się zastanawiam, jak ja przeżyłam calusieńki rok rozłąki od niego i Barta.* - Z psychopatką nie wygram.

Zaśmiałam się pod nosem i założyłam na uszy moje słuchawki i puściłam pierwszą lepszą muzykę. Wypadło na jakiś punkowy kawałek.

- Jestem! Patrz Mela co ma-a-am!!! - wydzierając się na cały parking podał mi jakiś przedmiot w papierowej torbie. W środku znalazłam śliczną jasno szarą obrożę ze srebrnym medalionem. Usadowiłam Elektrę na kolanach i zapięłam jej to cudo na szyjce. Wyglądała uroczo. Bartek w tym czasie wyjął z bagażnika walizkę. Położyłam na niej torbę i włożyłam suczkę, a następnie zatrzasnęłam do połowy zamek błyskawiczny. Ruszyliśmy w stronę akademika, rozmawiając wesoło. Przed wejściem do budynku stała grupka chłopaków. Gostek z deskorolką pod pachą spojrzał na mnie i zapytał.

- Nowa, czy ten kolorek to naturalny jest?

- Jasne. Widzisz, jak anioły schodzą na ziemię, to ich włosy z białego przechodzą w niebieski.

- Pff. Nie za wysoko się cenisz, księżniczko?

- Ja? - prychnęłam. - Nie muszę. Robią to za mnie inni - ukazałam moje równiutkie białe zęby w szyderczym uśmiechu i odwróciłam się z gracją i lekkością. Podchodząc do Kuby i Barta rzuciłam jeszcze chłopakowi - Cześć - i zniknęłam w drzwiach wejściowych.

        Zanim weszliśmy na schody przerzuciłam przez ramię torbę z psem oraz chwyciłam mój notatnik w obawie, że Bart mógłby się przewrócić. Niestety mimo to chłopak nadal narzekał na zbyt ciężką torbę. Kiedy doszliśmy pod drzwi pokoju, podziękowałam za przytachanie moich bagaży oraz za to, że oboje chcieli mnie odprowadzić. Pożegnałam ich buziakami w policzki i tyle ich później widziałam.

        Psia limuzyna, jak w czasie wspinaczki po schodach nazwa ją Kuba, znowu znalazła się na grzbiecie walizki. Z notatnika wypadł mi ołówek, który jednym ruchem zatknęłam za ucho. Jeszcze tylko wyjęłam z kieszeni sukienki komórkę i wyłączyłam muzykę. Otworzyłam drzwi i ciągnąc za sobą bagaż weszłam do środka, zamykając za sobą drzwi. Pokój nie był jakiś ekskluzywny, ale znośny do zamieszkania. Łóżka, półki, biurko i ogromna szafa - właściwie tyle. No nic, jakoś przeżyję. Dziewczyna, która siedziała na łóżku w kącie, trzymała książkę. Podeszłam niej i się przedstawiłam. Patrycja, bo tak było jej na imię, miała piękne rude włosy i okulary kujonki. Nie wyglądała na dziewczynę zbyt rozmowną, ale gdy spojrzałam w jej brązowe oczy, poczułam dziwną sympatię do niej. Nie potrafiłam nawet tego opisać. Usiadłam na łóżku koło okna i próbowałam jakoś nawiązać rozmowę, pytając się jak długo już tu jest, ale ona odpowiedziała krótko, zwięźle i na temat. Szczerze wolę osoby, z którymi można trochę pogadać czy pomarzyć, ale czułam jakieś przywiązanie do niej. Nie wiem, po prostu nie wiem co to było. Do moich uszu doszło słowo "rozpakować". No właśnie zupełnie o tym zapomniałam. Moją torebkę położyłam na łóżku i rozpięłam zamek błyskawiczny i na migi dała psince znak, by została i dalej spała. Najwyraźniej zrozumiała, bo pyszczek opadł z powrotem na legowisko. Dziewczyna na szczęście nic nie zauważyła, bo była pochłonięta czytaniem w swojej książce. Cichutko, by nie przeszkadzać współlokatorce, zaczęłam rozpakowywać rzeczy. Na najniższej półce w szafie poukładałam całe obuwie. Na drugiej od dołu zmieściłam wszystkie grube bluzy, swetry i futrzaną kamizelkę. Kolejną zajęły spodnie, spodenki, spódniczki, leginsy oraz koszyczek z rajstopami i skarpetkami. Na następnej wylądowały bluzki, T-shirty, tuniki, topy, koszule i cienkie oraz ażurowe sweterki. Na drugiej od góry ulokowałam koszyk z bielizną, bambusowe pudełko z kosmetykami i przyborami do kąpieli, a z ubrań - nakrycia głowy, szaliki i rękawiczki. Na ostatniej znalazły się jakieś książki, zeszyty, przybory do pisania, no i oczywiście kartki do mojego notesu. Miały tam też miejsce różne drobiazgi typu prostownica czy suszarko-lokówka oraz jakieś sentymentalne pamiątki z albumem ze zdjęciami włącznie. Kilka moich sukienek oraz kurtki i płaszcze powiesiłam na drągu w szafie, a walizkę włożyłam poniżej. Reszta moich drobiazgów znajdowała się w torbie w której spała teraz psinka. Dlatego usiadłam na łóżko i spojrzałam w stronę Pati. Ale zamiast na nią mój wzrok przykuła, półka na której poustawiane były książki. Liczyłam, że rozmowa na temat książek ją zainteresuje i powie więcej niż dwa zdania.

- Lubisz Sherlocka?

- Tak. Uwielbiam - inne dziewczyny już by terkotały na temat swojej ulubionej postaci. Opowiadały o wszystkim co im na język ślina przyniesie... Ale ona była wyraźnie inna. Taka cicha, niczym szara myszka. Zrezygnowana powiedziałam nie wiem czy bardziej do siebie czy koleżanki:

-Ciekawe kogo nam przydzielą… - ale nie dane było mi skończyć zdania, bo w drzwiach ukazała się wysoka ciemna blondynka o jasnoróżowych pasemkach. Nie odezwała się ani jednym słowem, tylko od razu przystąpiła do rozpakowywania swojego bagażu. Zauważyłam na jej ramieniu tatuaż, ale nie poświeciłam mu za wiele uwagi. Kiedy skończyłam jej się przyglądać, wyjęłam notatnik i zaczęłam coś bazgrolić. Kiedy znudziło mi się poprzednie zajęcie, zauważyłam jak blondynka przygląda się nam. Poznając już małomówność rudowłosej, postanowiłam wziąć sprawy we własne ręce i przywitać się jako pierwsza. Dziewczyna odpowiedziała krótkim "cześć", a Pati się nie odezwała tylko kiwnęła głową.

- Ja jestem Amelia, a to Patrycja - mówiąc to wskazałam na dziewczynę z książką "Sherlocka" w ręku.

- Dominika. Dla przyjaciół Domi - i tak jakoś zaczęła się dłuższa rozmowa, najpierw pozwoliłam Domi opowiedzieć swoją historię, a później trochę niechętnie, ale opowiedziałam swoje przeżycia. Pokrótce opowiedziałam o tragicznych śmieciach w mojej rodzinie. Więc było to tak.

        Ojciec mojej matki zginął od uderzania piorunem, a jej matka zaatakowana i rozszarpana przez wilki. Mamy siostra miała parkę dzieci. Syn zginął na motorze uderzając o drzewo, natomiast córka została porwana przez prąd rzeczny i się utopiła. Ojciec tych dzieci załamany wiadomością o stracie potomków był rozkojarzony i wyprzedzając, nie zauważył ciężarówki z paliwem. Ciocia po tym wszystkim straciła pracę, a następnie nie wytrzymała psychicznie i popełniła samobójstwo rzucając się pod pociąg. Rodzice mojego ojca i jego siostra zginęli w wypadku lotniczym. Winien był terrorysta, który wysadził kabinę pilotów zabijając całą załogę samolotu. A wszyscy pasażerowie utonęli w morzu. Matka zginęła prowadząc samochód, bo jakiś mężczyzna zakochany w mojej matce był przekonany, że samochodem jedzie ojciec i chciał pozbyć się konkurenta, by móc spędzić resztę życia przy miłości swojego życia. A kiedy dowiedział się o swojej pomyłce popełnił samobójstwo. Mój ojciec w pracy, czyli w zoo został stratowany przez rozwścieczonego słonia. Nie zginął na miejscu, ale obrażenia były zbyt głębokie i po kilku dniach zmarł. Dodatkowo prawie straciłam życie i dziewictwo z byłym, który po zerwaniu łaknął zemsty. Na moje szczęście nie należę do tych bezbronnych panienek które mogłyby sobie złamać paznokcie. Dlatego udało mi się od niego uciec.

        Odetchnęłam głęboko, bo najgorsze miałam już za sobą.

        Opowiedziałam również w streszczeniu. O mojej znajomości z dziewczynami z kapeli rockowej. Przez które stałam się zupełnie inną osobą. Kiedy dziewczyny przyjęły mnie do zespołu jako perkusistka, spełniając moje największe marzenie, zaczęłam ulegać ewolucji i najpierw włosy zmieniłam na czerwony. Zaczęłam się nosić na styl rock girl. Chodziłam na imprezy do najróżniejszych klubów. Później kolczyki w wielu miejscach ciała. Polubiłam smak alkoholu i dymek papierosowy. Łamałam prawo robiąc chociażby graffiti na murach. Jazda po pijaku czy zakłócanie ciszy nocnej stało się co tygodniową normą. Zaczęłam robić sobie tatuaże. Nawet poznałam działanie trawki. Sypiałam również z chłopakami na imprezach, ale jakoś nigdy nie byłam na tyle odurzona, by stracić z kimś dziewictwo.

     Stwierdziłam, że więcej wiedzieć nie muszą. To i tak jest dużo przeżyć nawet jak dla dorosłego. Dałam Domi do rozumienia, że koniec z moimi zwierzeniami. Dziewczyna, potaknęła i zaczęła wypytywać o przeszłość Pati. Ale ona, tak jak się domyślałam, odpowiadała pojedynczymi zdaniami lub wyrazami. Ja w tym czasie zastanawiałam się jak mam poprowadzić rozmowę, by dowiedzieć się czy dziewczyny miałyby coś przeciwko, mojej Elektry. Nie przychodziło mi nic sensownego, a chciałam móc pozwolić jak najszybciej suni opuścić torbę...

        Tak oto przedstawiało się rozpoczęcie naszej przyjaźni. Pati i Domi okazały się naprawdę wspaniałymi współlokatorkami. Mimo dość odmiennych upodobań i charakterów świetnie nam się razem mieszkało. Obie dziewczyny były pozytywnie nastawione do pomysłu z trzymaniem psa w akademiku. Moja Elektra szybko się zaprzyjaźniła z dziewczynami i była posłuszna oraz nie stwarzała żadnych problemów.

Poznałam w akademiku wiele ciekawych osób. Również i kilku członków grupę "Black Wolf". Jedną z osób był Fabian. Czemu go wspominam? A to dlatego, że chłopak jeszcze przed wejściem do akademika zdążył mnie zaczepić. Przez pierwszy rok to poza tego typu wymianami zdań, nie rozmawialiśmy prawie wcale. Dopiero kolejny rok przyniósł wiele niespodzianek i zwrotów akcji.

^.^ Afra ^.^