Prolog cz.2

Stanęłam przed głównymi drzwiami i odetchnęłam głęboko. Nie mam pojęcia, jakim cudem dałam się namówić, żeby pójść na studia. Ale z drugiej strony, co miałam robić? Po liceum nie mam absolutnie nic… Jednak trzeba było iść do tego przeklętego technikum. Patrzyłam na mijających mnie ludzi. Wszyscy się gdzieś śpieszyli. Spojrzałam na zegarek i od razu zrozumiałam, czemu się śpieszą. Za 5 minut jest apel! Chociaż nie wiem, czy utaj też nazywa się to apel… Ruszyłam szybkim krokiem, a ponieważ nie wiedziałam, gdzie mam iść, szłam zwyczajnie za tłumem. W dwie minuty doszliśmy do wielkiej sali. Na jednym jej końcu znajdowało się podwyższenie, a na nim dorośli i kilka studentów. ¾ pomieszczenia były zastawione krzesłami. Jednak wszystkie były zajęte. Zajęłam miejsce stojące przy oknie i oparłam się o parapet. Rozejrzałam się po pomieszczeniu. Czasem lubię poprzyglądać się ludziom, jednak nie cierpię, kiedy jest ich tak dużo. Punktualnie o 11 do mikrofonu podszedł starszy jegomość. Przedstawił się jako Zdzisław Robak i był kimś tam. Po minucie przestałam go całkowicie słuchać i zapatrzyłam się w widok za oknem. Miałam przed sobą park na tyłach budynku. Dalej widać było 4-piętrowy blok. Akademik. Moje więzienie. Dobra, może trochę przesadziłam, ale naprawdę nie chciałam tam mieszkać. Patrycja Glizda jestem. I w przyszłości zostanę siatkarką. Lub detektywem. Jeszcze się nie zdecydowałam. Znów skierowałam wzrok na park. Teraz nie było tam nikogo, bo wszyscy zostaliśmy wciśnięci do tej sali. Ktoś stanął obok mnie. Zrobiłam mały krok w tył, powiększając swoją przestrzeń osobistą. Nie patrzałam na tą osobę.

-Strasznie przynudza, prawda?- powiedział ten ktoś, wyraźnie zwracając się do mnie. Obdarzyłam go pojedynczym spojrzeniem i wzruszyłam ramionami.

-Jak każdy, kto jest na wysokim stanowisku. To ich wspólna cecha.- odparłam, znów wpatrując się w drzewa. Usłyszałam cichy śmiech. Można powiedzieć, że to miły śmiech.

-Bardzo dobrze powiedziane.- spojrzałam na niego nieco dłużej niż poprzednio, co wywołało u niego szerszy uśmiech. Był to chłopak, gdzieś w moim wieku z brązowymi włosami i zielonymi oczami. Przy uśmiechaniu się, na policzkach tworzyły mu się dołeczki. Jego włosy sięgały do połowy ucha. Oczy śmiały się razem z ustami. Poprawiłam okulary i spojrzałam na podwyższenie. Teraz mówił jakiś inny dorosły, był dość gruby. Widać było, że biedny nie jest. Nawet nie wiem, kiedy się zmienili.

-Oh, przepraszam, nie przedstawiłem się.- odezwał się nieznajomy.- Jestem Piotrek.- obdarzyłam go chwilowym spojrzeniem i wyciągnęłam rękę. Moje kąciki ust od początku rozmowy nie podniosły się nawet o milimetr.

-Patrycja.- uścisnęliśmy sobie dłonie. Na scenę wszedł jakiś chłopak na oko miał jakieś 25 lat. Pewnie to jego ostatni rok. Przedstawił się i powiedział, że jest głównym gospodarzem. Zajmuje się wszystkimi sprawami organizacyjnymi. Wyjaśnił, że po skończeniu apelu (?) pierwszoklasiści mają się zgłosić do niego po klucze do pokojów. Później omówił kilka spraw technicznych. Zastanawiam się, czemu on nam o tym mówi. Po chwili doszłam do wniosku, że pewnie zasnęlibyśmy, gdyby miałyby to mówić ten pierwszy facet. Postanowiłam, jak najszybciej dostać swój klucz. Ruszyłam w stronę drzwi, żeby jako jedna z pierwszych wyjść z sali.

-Hej!- usłyszałam za plecami.- Już ode mnie uciekasz?- nie odpowiedziałam i nie odwróciłam się. Jeśli nie będę poznawać ludzi, nie będę musiała później z nimi gadać. Do zakończenia stałam przy drzwiach ani razu nie spoglądając w stronę okna. Kiedy tylko główny gospodarz ruszył, ruszyłam i ja. Doszliśmy do pomieszczenia, który podobno nazywał się „pokój gospodarzy”. Cokolwiek to znaczy. Stanęłam jako druga w kolejce. Nie ma po co się zbytnio wychylać.

-Nazwisko.- odezwał się chłopak.

-Glizda Patrycja.- odparłam. Usłyszałam chichot za sobą. Świetnie, już się zaczyna. Gospodarz zignorował te śmiechy i podał mi klucz.

-Pokój 203, 3 piętro… Następny.- Nie pytając o nic oddaliłam się. Ruszyłam do akademika. Nie jest źle. Jak na razie wygląda jak zwykły blok. Rozejrzałam się za klatką schodową. Była na końcu korytarza, więc poszłam w tamtą stronę. Na schodach znów spotkałam tego chłopaka. Piotr… chyba.

-Hej, dawno się nie widzieliśmy.- uśmiechnął się do mnie.- Tak szybko znikłaś. Nawet nie miałem czasu z tobą pogadać.

-Bo nie mamy o czym gadać.- odpowiedziałam oschle i spróbowałam go ominąć. Jednak on nie dawał rady za wygraną.

-Czemu jesteś taka niemiła? W ten sposób na pewno nie znajdziesz znajomych.

-A ktoś powiedział, że chce?- zapytałam patrząc mu prosto w oczy. Przepiękne oczy. W końcu udało mi się przejść i pół biegnąc, pół idąc weszłam na trzecie piętro. Odebrałam swoje walizki i znalazłam szybko swój pokój. Otworzyłam kluczem drzwi i weszłam do środka. Rozejrzałam się po pomieszczeniu. Stały tam drzwi łóżka, szafa zajmująca całą ścianę, biurko i kilka półek. Szału nie ma. Zamknęłam za sobą drzwi i odłożyłam bagaże. Wybrałam łóżko, które stało najbardziej w kącie. Przynajmniej nikt nie będzie go chciał, czyli nie będzie kłótni. Wzięłam się za rozpakowywanie walizek, zajęłam niecałą 1/3 szafy, dokładnie tyle, ile potrzeba. Na jednej z półek ustawiłam moją kolekcję Sherlocka Holmesa, wzięłam jedno z opowiadań i położyłam się na łóżku. Postanowiłam poczytać, czekając na lokatorki. Po pięciu minutach weszła dziewczyna. Miała niebieskie włosy i szare oczy. Ciągnęła swoja walizkę na kółkach, a ręce trzymała duży notatnik. Za uchem trzymała malutki ołówek, a jej opuszki palców były szare od granitu. Na jej szyi wisiały czarne słuchawki, przewodem połączone z telefonem tkwiącym w jej kieszeni. Patrzyła dosyć przyjaźnie, więc troszkę się rozluźniłam. Dziewczyna skończyła oględziny pokoju i skierowała wzrok na mnie.

-Cześć. Jestem Amelia.- przedstawiła się i wyciągnęła do mnie rękę.

-Hej.- uśmiechnęłam się lekko.- Patrycja.- uścisnęłam jej dłoń. Amelia zajęła łóżko pod oknem.

-Długo tu już jesteś?- zapytała po chwili.

-Nie… Może jakieś 15 minut.- odpowiedziałam.- Akurat zdążyłam się rozpakować.

-Aha.- nie powiedziała nic więcej. Rozpakowała się szybko i usiadła naprzeciwko mnie. Ale nie patrzała na mnie, tylko na półkę nade mną.- Lubisz Sherlocka?

-Tak.- odparłam z uśmiechem.- Uwielbiam.- Rozmowa znowu się urwała.

-Ciekawe kogo nam przydzielą…- zaczęła Amelia i wtedy otworzyły się drzwi. Weszła przez nie dziewczyna w naszym wieku, ciemna blondynka z różowymi pasemkami. Na jej ramieniu zauważyłam tatuaż. Nie odzywając się do nas ani słowem, rozpakowała się i zaczęła nam się przyglądać.

-Hej.- odezwała się Amelia.

-Cześć.- odparła nieznajoma. Ja jedynie kiwnęłam jej głową.

-Ja jestem Amelia, a to Patrycja.- powiedziała wskazując na mnie.

-Dominika. Dla przyjaciół Domi.- i tak zaczęła się ich długa rozmowa. Opowiedziały o swojej przeszłości. Dużo przeszły, nie ma co mówić. Ja też miałam niemało tragedii, ale nie zamierzam otwierać się przed osobami, które znam od kilku minut. Na pytania o moją historię, odpowiadałam pojedynczymi zdaniami, a jednak próbowałam być przy tym miła. Będę musiała mieszkać z nimi przez kilka lat, więc lepiej, żeby mnie polubiły.

I tak to się zaczęło. Zostałyśmy najlepszymi przyjaciółkami, a Piotrek został moim dobrym kolegą… Chociaż to za dużo powiedziane. Lubi mnie, jednak rozmawiamy bardzo, bardzo rzadko. Mam nadzieję, że to się wkrótce zmieni. W końcu znamy się już rok!

-----------------

No cześć dziewczyny ;)

Oto prolog widziany oczami mojej bohaterki, mam nadzieję, że się Wam podoba ;P

To takie początku, że nie wiem co napisać... Cóż... Cieszę się, że czytacie, komentujecie i wgl... 

Ten... Dzięki jeszcze raz, że czytacie i zapraszam na trzecią część prologu, którą napisze Afrodyta :D

Widzimy się już niedługo. Ciao! 

~SS