Rozdział 3

Dzisiaj znowu mieliśmy trening mieszany. To znaczy, że dziewczyny z chłopakami grają. Ćwiczyliśmy odbicia górne i dolne w parach, które dobierał trener. Wyszło na to, że byłam w parze z Piotrkiem. Uśmiechnęłam się do niego lekko.

-Cześć.- przywitałam się.

-Hej.- odpowiedział nie okazując żadnych emocji. To było dziwne nawet jak na niego. Zaczęliśmy trenować, tak jak wszyscy wokół, przez co na Sali zapanował hałas i lekki chaos. Piotrek był jakiś nieswój.

-Coś się stało?- zapytałam po jakimś czasie, próbując przekrzyczeć hałas. Chłopak złapał piłkę i chwilę zastanawiał się, co odpowiedzieć. Pokręcił lekko głową, tak że ledwo dojrzałam ten ruch. Westchnął i przeczesał włosy ręką.

-Powiem ci po treningu.- rzekł tylko. Nie odzywaliśmy się do siebie do końca ćwiczeń.

Przebrałam się najszybciej jak mogłam i rozpuściłam włosy. Weszłam do wspólnej łazienki dziewcząt i stanęłam przed lustrem. Delikatnie wyciągnęłam soczewki, a na nos włożyłam zaraz okulary. Pomrugałam kilka razy, aby przyzwyczaić oczy do tej zmiany, następnie odwróciłam się i ruszyłam w stronę wyjścia z hali. Wyszłam na zewnątrz i wzrokiem zlustrowałam wszystkim w moim zasięgu, poszukując tego jednego. Znalazłam go przy wejściu do stołówki, jak rozmawia z kolegami. Postanowiłam poczekać, aż skończą. Ruszyłam w ich stronę, żeby przypomnieć o sobie Piotrkowi. Ledwo usiadłam na ławce, gdy dopadła mnie Elizabeth.

-Oh. Oto osoba, której potrzebuję!- prawie krzyknęła Eli, siadając obok mnie.

-Hej. O co chodzi?- zapytałam, kątem oka wciąż patrząc na Piotra. Muszę się dowiedzieć o co chodzi.

-Czy mogę mieć do ciebie prośbę?- zapytała patrząc na mnie swoim przenikliwym wzrokiem.

-Zależy o co chodzi.- odparłam.

-Czy… Mogłabyś nakłonić Piotra, żeby zgodził się na wywiad? Zaraz zaczyna się ten wasz turniej, a ja nawet nie mam żadnych informacji! To jest okropne! Zresztą, beze mnie i mojej gazety nie będziecie mieli reklamy. A jeśli nie zdobędę tego wywiadu to mogą zabrać mi stanowisko redaktorki i każą relacjonować rozmowy z prezydentem miasta! Błagam, zrozum moją pozycję!- trajkotała Eli.

-Okej, okej.- przerwałam jej. Właśnie zobaczyłam, że koledzy Piotrka porozchodzili się, a ten stał na środku i mnie szukał. Muszę się pośpieszyć, żeby nie zmienił decyzji z opowiedzeniem mi wszystkiego.- Zobaczę co da się zrobić. A teraz wybacz mi, ale się śpieszę.- Wstałam z ławki i skierowałam się w stronę chłopaka, poprawiając torbę na ramieniu.

-Hej.- przywitałam się, machając lekko ręką.

-Hej.- odparł.- Przejdźmy się.- powiedział tylko i ruszył w stronę parku.

-Więc…- zaczęłam.- Co się stało? Bo pewnie nie chodzi o Eli?

-Nie, nie. Znaczy ciągle mnie męczy, ale nie tym się teraz martwię.

-To o co chodzi?

-Jak pewnie wiesz, gram w zespole Black Wolf.- kiwnęłam głową. Piotr westchnął cicho.- Nasz perkusista odszedł. A bez niego nie możemy grać koncertów. A przez to nie mamy kasy. Czyli zabrał nam jedyne źródło dochodu. Myślałem, że jesteśmy kumplami, a on zostawił nas na lodzie. Szukamy teraz kogoś na jego miejsce. A dokładniej chłopaka.

-Czemu chłopaka? Nie może to być dziewczyna?- zapytałam go. Spojrzał na mnie jakbym powiedziała coś okropnego.

-To nie może być dziewczyna z dwóch powodów. Po pierwsze jeszcze nigdy nie widziałem, żeby jakaś dziewczyna dobrze grała na perkusji. To niemożliwe. A po drugie to męski zespół. Zrobiliśmy jeden wyjątek, ale to nie znaczy, że będziemy to robić ciągle. To ma być chłopak i koniec tematu.- zamilkł na chwilę.- Znasz może kogoś takiego?- Zamyśliłam się na chwilę. Znam, czy nie znam? Pokręciłam głową.

-Przykro mi, ale nie znam.

-Ech, czyli trzeba szukać dalej…- westchnął i przeczesał włosy ręką.- W sumie niepotrzebnie ci mówiłem… Na razie.- nawet na mnie nie patrząc odszedł w swoją stronę.

-Cześć.- szepnęłam, nadal stojąc nieruchomo. Nie rozumiem go. W jednej chwili chce się wygadać, a później nagle zmienia zdanie i odchodzi. Ma większe humory niż niejedna dziewczyna. Nie mając co robić postanowiłam, chwilę posiedzieć w parku. Usiadłam na ławce i założyłam słuchawki. Przeszukiwałam playlistę aż w końcu znalazłam. Kreuzberg- Niecierpliwa. Westchnęłam cicho i przymknęłam oczy. Słuchałam tej piosenki znów i znów i znów.

-Hej!- usłyszałam obok siebie radosne przywitanie. Otworzyłam jedno oko i ujrzałam przed sobą uśmiechniętą Melę. Wyciągnęłam jedną słuchawkę i otworzyłam drugie oko.

-Cześć, co ty taka wesoła?- zapytałam. Rano miała całkowicie inny humor. Strasznie mało się odzywała, nawet mniej ode mnie, co jest bardzo dziwne. Wstałam i razem ruszyłyśmy w stronę akademika.

-Właśnie się dowiedziałam, że organizują bal halloweenowy!- krzyknęła uradowana niebieskowłosa.- Już się nie mogę doczekać. Mam tyle pomysłów na strój… Będę potrzebować waszej pomocy w wyborze. Ah, jestem pewna, że wygram konkurs na najlepszy kostium!

-Ej.- przerwałam jej.- Przecież jest jeszcze sporo czasu do Halloween. Jeszcze zdążysz się przygotować.

-Tak, pewnie masz rację… A dla Was też trzeba będzie coś przygotować!

-Nawet nie wiem, czy pójdę…

-Co? Musisz iść! To BAL!

-I co z tego? Jakbyś nie zauważyła musisz mieć parę, a wątpię, żeby jakiś chłopak chciał mnie zaprosić. I nawet nie próbuj mnie z kimś umawiać!

-Czemu?- zapytała, robiąc minę niewiniątka.

-Dobrze wiesz czemu. Umówicie mnie z kimś kogo nie znam i cały wieczór spędzę siedząc sama na ławce, patrząc jak on tańczy z innymi dziewczynami. Wybacz, ale wolę zostać w pokoju.

-Dobra, niech ci będzie. Ale jeżeli ktoś cię zaprosi to masz się zgodzić!

-Wtedy się zastanowię, czy się zgodzę. Proszę, przestań drążyć ten temat. Ja już mam dość.

-Dobra, dobra. Koniec tematu… Dzisiaj. Jeszcze cię kiedyś tym pomęczę.- Westchnęłam cicho. Właśnie doszłyśmy do naszego pokoju. Otworzyłam drzwi i położyłam się na łóżku. Mela zrobiła to samo i od razu podbiegła do niej Elektra. Mieszkanie z psem nie jest takie straszne. Sięgnęłam na półkę po Więźnia Labiryntu J. Dashner’a. Wciągnęłam się w lekturę, zanurzając się w innym świecie. Mela w tym czasie zajmowała się swoim pieskiem. Gdy doszłam do momentu pojawienia się Teresy nagle coś sobie przypomniałam. Włożyłam zakładkę i odwróciłam się w stronę Amelii.

-Hej, czy ty przypadkiem nie umiesz grać na perkusji?- zapytałam dziewczyny. Ta spojrzała na mnie zdziwiona.

-Owszem. Potrafię. Idzie mi całkiem nieźle. A o co chodzi?

-Szukają perkusisty do zespołu Black Wolf.

-Naprawdę?

-Zapomnij. Szukają tylko chłopaków.- drzwi otworzy się do środka weszła Domi. Położyła torbę i spojrzała na nas.- Kamil odszedł z zespołu, praktycznie nic nie wyjaśniając. Powiedział tylko, że jeśli jesteśmy jego prawdziwymi przyjaciółmi powinniśmy zrozumieć jego decyzję. On sobie chyba żartuje!- Domi zaczęła krążyć po pokoju.- Jesteśmy w samym środku przygotowań do koncertu na 31 października, a ten mówi że odchodzi. Nie mam pojęcia co zrobimy, a do tego chłopaki powiedzieli, że kobieta nie może grać na perkusji w ich zespole. Rozumiesz? ICH zespole. Jakbym ja wcale do niego nie należała.

-To przeze mnie Kamil odszedł… Co ja najlepszego zrobiłam.- szepnęła Mela. Jestem pewna, że Domi jej nie słyszała, ale ja owszem. Muszę się później dowiedzieć, o co chodzi… Znowu. Dominika oddychała ciężko, ale zaczynała się uspokajać.

-Chodźmy na gorącą czekoladę.- powiedziała nagle i siłą wyciągnęła nas z pokoju. Ruszyłyśmy w stronę kawiarni Rose Garden. Była to kawiarnia w takim staroświeckim stylu, ale miała też piękny ogród różany. Miałyśmy tam ulubiony stolik i to do niego właśnie się skierowałyśmy. Kelner widząc nas kiwnął nam głową na powitanie.

-Co podać?- zapytał.

-Trzy gorące czekolady z bitą śmietaną i piankami oraz trzy szarlotki na ciepło.- odpowiedziała szybko Domi nie dając nam czasu do namysłu. Kiedy kelner odszedł rozmowę zaczęła Dominika.- Słuchajcie. Chłopaki mnie mega wkurzyli i chce im za to odpłacić. Musimy zrobić coś, żeby przyjęli Melę do zespołu. Jakieś pomysły?- Wszystkie zaczęłyśmy intensywnie myśleć. W tym czasie kelner przyniósł nam ciasto i czekoladę.

-Wiem!- odezwała się Domi.- Mam pewien pomysł.

-To mów.- niecierpliwiła się Mela.

-Słuchajcie. W podstawówce miałam taką koleżankę, która uwielbia grać w piłkę nożną. Normalnie chodziła na treningi, była lepsza od większości z nich. W końcu miały odbyć się zawody, dziewczyna zadowolona, że się pokaże, ale trener zakazał jej grać. W regulaminie był jakiś przepis, że nie może być mieszana grupa. Ona i chłopaki byli bardzo zawiedzeni, bo była świetnym zawodnikiem. I wiecie co wymyślili? Przebrali ją za chłopaka! Co było dosyć łatwe, bo wygląd miała bardzo chłopięcy. Schowali włosy, ubrali i ta da! Mamy chłopaka. Myślę, że mogłybyśmy to wykorzystać.

-Czyli…- zastanowiła się Mela.- Chcesz mnie przebrać za chłopaka, abym w ogóle mogła wziąć udział w przesłuchaniu?

-No… Tak.

-Domi… To rewelacyjny pomysł!- krzyknęła uradowana niebieskowłosa.- Sądzę, że uda mi się znaleźć jakieś ubrania po Barcie… Poczekajcie tu na mnie, od razu pójdę do niego zadzwonić.- Amelia wstała ze swojego miejsca i skierowała się do łazienki. Dominika natomiast zadzwoniła do chłopaków z zespołu, aby dowiedzieć się o datę przesłuchania. Ja, jako że nie mogłam w niczym pomóc rozglądałam się po Sali. Nagle zobaczyłam znajomą twarz. Patrzyłam oniemiała, nie wierząc własnym oczom. To nie mógł być on… Po prostu nie… Zauważyłam, że on też mnie dostrzegł i podszedł do mojego stolika.

-Hej.- przywitał się nieśmiało.

-Jacob…

-------------

Mam nadzieję, że rozdział się podobał :D

Dzięki waszym komentarzom miałam naprawdę wielką wenę za co serdecznie Wam dziękuję ;)

Nie mam praktycznie nic do powiedzenia... 

Cóż... Do następnego rozdziału :D 

Bye! 

Slotkasasa